"Çok üzgün hissediyorum." , "Çok üzgünüm" tek hissettiğim bu, şu dönemde ve bunu paylaşmak istiyorum.
Normalde sosyal medyada üzüntülerimi ve kederi paylaşmam ben, meslek etiğine uygun bulmadığımdan ve beni hep neşeli ve güler yüzlü bulan tanıdıklarımın neyin var demesinden sıkıldığım için.
Ben bugün çok üzgünüm, aslında ben yaklaşık 4-5 gündür çok üzgünüm. Belki ne kadardır üzgünüm bilmiyorum, neye üzgünüm onu da bilmiyorum.
yıllarca bastırdığımız, hücrelerimizde yük gibi taşıdığımız ve ifade etmemeyi tercih ettiğimiz için ayrılamadığımız o duygulardan biri sadece... üzüldüm, bir zamanlar üzgündüm ve söyleyemedim, gösteremedim ve hala üzgünüm.
üzgün hissetmeye ihtiyacım var çünkü...
çünkü artık bastırmak istemiyorum, öfkelendiğim şeylerle, üzüldüğüm şeylerle, sevdiğim şeylerle, nefret ettiğim şeylerle bir bütünüm. ve üzülmek yanlış değil. hatalı olan hissetmek değil.
asıl üzüntüyü, acıyı, mutluluğu ve diğerlerini hissedememek hatalı ve kötü...
muhteşem olan hissedebilmek, muhteşem olan bir bütün olmak tüm hissettiklerinle ve bundan korkmamak...
bu blogu naz için yazdım... hissettiklerinden, geri adımlarından, dönüşümlerinden ve yenilenen o döngüsünden korkmasın diye... aynı yere dönmekte bir hata olmadığı için...
bir teoriye göre, evreni oluşturan big bang bir patlama olarak yayılıyor, patlamanın şiddetiyle yayılma bittiğinde merkeze doğru çekiliyor ve her şey, gezegenler, güneş sistemleri ve galaksiler tekrar bir patlama yaratıyor...
evren bile bir yıkımdan doğuyorken, biz minicik insanların kendilerini yıkıp muhteşem bir şey yaratmalarına neden şaşıralım ki?
herkesin bir ikinci şansı vardır, içimize doğru yerden baktığımız sürece...
