Dünya’dan soğumuştum bir süredir. Uzun ve yoğun bir depresyon sürecindeydim. Neden vardık, olmasaydık ne fark ederdi ki?
Tatsız tuzsuz bir hayat…
Hiçbir şey yapmak istemedim aylarca da yapmadım açıkçası…
Sonra internetin derinliklerinde bir yerde şunu dinledim; diyordu ki; evren sürekli bir hareket halindedir ve duran şeyleri sevmez. İnsanı aslında mutsuz eden şey hayatın bu akışı içerisinde hareketsiz kalmasıdır.
Yani sabit bir noktada olamaz. Olmamalı…
Ve ufak şeyleri ne kadar sevdiğimi unuttuğumu fark ettim.
Macaronu mesela…
Pembe minik macaronlar…
İşte hayat minik bir makarondan ibaret, gökyüzü ile yeryüzü arasına sıkışmış.
Ne güzel ifade etmişsin. Olgunlaştıkça güzelleşiyorsun.
YanıtlaSil