Dünya’dan soğumuştum bir süredir. Uzun ve yoğun bir depresyon sürecindeydim. Neden vardık, olmasaydık ne fark ederdi ki?
Tatsız tuzsuz bir hayat…
Hiçbir şey yapmak istemedim aylarca da yapmadım açıkçası…
Sonra internetin derinliklerinde bir yerde şunu dinledim; diyordu ki; evren sürekli bir hareket halindedir ve duran şeyleri sevmez. İnsanı aslında mutsuz eden şey hayatın bu akışı içerisinde hareketsiz kalmasıdır.
Yani sabit bir noktada olamaz. Olmamalı…
Ve ufak şeyleri ne kadar sevdiğimi unuttuğumu fark ettim.
Macaronu mesela…
Pembe minik macaronlar…
İşte hayat minik bir makarondan ibaret, gökyüzü ile yeryüzü arasına sıkışmış.
Ne güzel ifade etmişsin. Olgunlaştıkça güzelleşiyorsun.
YanıtlaSilEvet, maddenin atomundan yıldızlara, galaksilere kadar evrendeki her şey hareket halidedir. En katı maddenin atomları bile küçük küçük titreşirler. Hayatın akışı içerisinde uzun süre duraksamak olumsuzluklara neden olabilir ancak yine de kendimizi kaptırdığımız bu hayat akışında ara sıra durup dışarıdan izlemek gerekmez mi? Yapılan hataları farkedebilmek, gerçek dostun ve duşmanın ayırdını yapabilmek, hayatın bizi nereye sürüklediğini anlayabilmek, kısacası gerçeği görebilmek için, belki de kendimizi anlayabilmek için...
YanıtlaSilNeden hala yazmiyorsunuz özledik
YanıtlaSil